Literatura I Etapa
4 participantes
Página 1 de 1.
Literatura I Etapa
I etapa (1900 - 1936 )
- As irmandades da fala:
Grazas a ela xurdiu o nacionalismo galego. É unha fundación promovida por un grupo de intelectuales galeguistas. Tiñan como obxectivo inmediato o fomento do uso do galegovna vida pública. Para expresarse publicaban o seminario " A nosa terra".
Proxecto político e cultural
- Foron principalmente uun movemento político que definiu a Galicia como unha nación, un país dotado de lingua, territorio, historia e cultura propias. Reivindicación entre outras cousas, a coeficialidade para a lingua galega, a igualdade de dereitos para a muller etc...
- Desenvolveron un importante traballo cultural, crearon editoriais, fomentaron esstudos, sobre o galego, co obxectivo de culturizar a sociedade galega.
NORIEGA VARELA
Nos seus inicios foi un poeta costumista que cantaba as exceliencias da montaña galega. Coa madurez incorpora outros movementos, especialmente o saudismo portugués. É autor dun único libro, "montañesas" que ten varias edicións, a tercera ten por titulo " Do ermo".
RAMÓN CABANILLAS
Destaca pola súa poesía lírica, en que segue aos poetas do Rexurdimento, Curros e Rosalia e a poesía narrativa onde segue a Pondal.
A poesía lírica dividese en dus tipos:
- De caracter intimista: Referidos ao amor e a natureza.
- De carácter costumista: Referidas a temas rurais.
- De carácter cívico: Que reflicten os postulados agraristas.
Os libros máis importantes forom: " No desterro", "Vento mareiro", e "A rosa de cen follas".
A poesía narrativa: Segue a Pondal. A súa obra "Na noite estrelecida" onde relaciona con Galicia, recreando o mundo do rei Artur e o tema da demanda do Santo Grial, presentándoos de fantasía es cristanizados.
Continuare con lo demás mañan hoy no tube más tiempo!!
daqus- MATRICULA DE HONOR>>Chapon a morir
- Mensajes : 456
Fecha de inscripción : 11/03/2010
Edad : 29
Localización : vigo
Re: Literatura I Etapa
gracias por subirlo!
flaviocrismi- ALUMNO DE RASPADOS
- Mensajes : 36
Fecha de inscripción : 18/03/2010
Re: Literatura I Etapa
muchas gracias!!!
vicious- ALUMNO DE NOTABES
- Mensajes : 126
Fecha de inscripción : 12/03/2010
Re: Literatura I Etapa
-O Grupo Nós:
Grupo de autores que escribe novelas, contos e ensayos en galego desde unha perspectiva revonadora. Isto foi posible, sobre todo, grazas ao traballo de autores como Risco, Pedrayo, Cuevilla e Castelao.
Ademais da súa labor literaria estes crearon os órganos de difusión que permitían publicar tanto a súa obra narrativa como a de outros autores. Destaca: a revista Nós, coleccións narrativas como Céltiga e a propia editorial Nós.
-Vicente Risco.
Tenía gran formación intelectual, interesouse polas vangardas e polas relixións orientais. Desde moi novo levou proxectos como a revista La Centuria. En 1920 dirixiu a revista Nós. As súas obra máis destecadas foron: “Do caso que lle aconteceu ao doctor Alveiros” (1919), “O lobo da xente”, “A trabe de ouro e A trabe de alquitrán” (ambas en 1925), e “O porco de pé” (1928).
Na súa obra ensaística destacou “Teoría do nacionalismo galego” (1920) e “Nós, os inadaptados” (1933).
- Ramón Otero Pedrayo.
É autor da obra máis extensa da literatura galega, que abrangue prácticamente todos os xéneros: prosa, ensaio, poesía e teatro. As súas novelas máis destacadas son “Os camiños da vida” (1928) e “Arredor do si” (1930).
Na súa obra ensaítica destacou “Guía de Galicia” (1926) e “Enasio histórico sobre a cultura galega” (1939).
- Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.
A súa narrativa que caracteriza por tratar temas como o humanismo e o compromiso cos máis débiles, a crítica a marxinación económica de Galicia, o protagonismo das clases populares e a defensa da lengua galega. As súas obras son “Un ollo de vidro”, “Memorias dun esqueleto” (No ano 1922), “Cousas” (1926,1929, 1934), “Retrincos” (1934), e “Os dous de sempre” (1934).
Na súa obra ensaítica destacou “Sempre en Galicia” (1944)
- Rafael Dieste.
En 1926 publicou “Dos arquitos do trasno”. Son relatos breves, que xiran arredor da morte, do misterio e do medo. Os contos teñen unha raíz popular e as historia son moi condensadas, é decir, leva a intensidade ata o final.
Tamén escribiu a peza dramática “A fiestra valdeira” (1927).
Para os que lle dá María Navarro Rafael Diestre non é importante.
Grupo de autores que escribe novelas, contos e ensayos en galego desde unha perspectiva revonadora. Isto foi posible, sobre todo, grazas ao traballo de autores como Risco, Pedrayo, Cuevilla e Castelao.
Ademais da súa labor literaria estes crearon os órganos de difusión que permitían publicar tanto a súa obra narrativa como a de outros autores. Destaca: a revista Nós, coleccións narrativas como Céltiga e a propia editorial Nós.
-Vicente Risco.
Tenía gran formación intelectual, interesouse polas vangardas e polas relixións orientais. Desde moi novo levou proxectos como a revista La Centuria. En 1920 dirixiu a revista Nós. As súas obra máis destecadas foron: “Do caso que lle aconteceu ao doctor Alveiros” (1919), “O lobo da xente”, “A trabe de ouro e A trabe de alquitrán” (ambas en 1925), e “O porco de pé” (1928).
Na súa obra ensaística destacou “Teoría do nacionalismo galego” (1920) e “Nós, os inadaptados” (1933).
- Ramón Otero Pedrayo.
É autor da obra máis extensa da literatura galega, que abrangue prácticamente todos os xéneros: prosa, ensaio, poesía e teatro. As súas novelas máis destacadas son “Os camiños da vida” (1928) e “Arredor do si” (1930).
Na súa obra ensaítica destacou “Guía de Galicia” (1926) e “Enasio histórico sobre a cultura galega” (1939).
- Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.
A súa narrativa que caracteriza por tratar temas como o humanismo e o compromiso cos máis débiles, a crítica a marxinación económica de Galicia, o protagonismo das clases populares e a defensa da lengua galega. As súas obras son “Un ollo de vidro”, “Memorias dun esqueleto” (No ano 1922), “Cousas” (1926,1929, 1934), “Retrincos” (1934), e “Os dous de sempre” (1934).
Na súa obra ensaítica destacou “Sempre en Galicia” (1944)
- Rafael Dieste.
En 1926 publicou “Dos arquitos do trasno”. Son relatos breves, que xiran arredor da morte, do misterio e do medo. Os contos teñen unha raíz popular e as historia son moi condensadas, é decir, leva a intensidade ata o final.
Tamén escribiu a peza dramática “A fiestra valdeira” (1927).
Para os que lle dá María Navarro Rafael Diestre non é importante.
flaviocrismi- ALUMNO DE RASPADOS
- Mensajes : 36
Fecha de inscripción : 18/03/2010
Re: Literatura I Etapa
Aca os dejo más apuntes:
As vangardas.
Conxunto de movementos artísticos internacionais desenvolvimos de 1910 a 1930, sobre todo en Europa. Xurdiron nun momento de cambios sociais e tecnológicos. O obxetivo do movemento vangardista foi interpretar o mundo con novas formas. Os seus principios xerais son:
-A liberdade creativa.
-A arte pode ser irracional ou visionaria expresando o mundo dos soños e o subconscente humano.
-A arte debe procurar a novidade e a orixinalidade.
Os diferentes movementos que forman as vangasdas reciben o nome de ismos.
A poesía de vangarda en Galicia:
Supón a desaparición de barreiras, tanto temáticas como formais e semánticas. Pódese falar de tres tendencias diferentes:
-O vangardismo creacionista de Manuel Antonio
-O imaxinismo de Luís Amado Carballo
-O neotrobadorismo de Fermín Bouza Brey e Álvaro Cunqueiro.
Manuel Antonio-O creacionismo.
Na súa obra publicou un poemario titulado”De catro a catro” (1928). Tamén foi autor do manifesto “Máis alá!” (1922), onde expresou o seu compromiso vital e estético. A súa obra poética recolle a influencia vangardista, sobre todo do creacionismo. Outros trazos vangardistas que utiliza son o verso libre, a técnica do caligrama, a ironía...
II Etapa. A literatura durante o franquismo.
A resistencia cultural en Galicia.
Na década de 1950 o nacionalismo galelo centra os seus esforzos na recuperación da actividade cultural destinada a defender a identidade de Galicia. O feito máis destacable deste período foi a fundación da editorial Galaxia. Os impulsores deste proxecto foron entre outros, Ramón Piñeiro, Xaime Illa Couto, Domingo García Sabell e Francisco Fernández del Riego.
Na década de 1960 a vida cultural galega rexorde coa aparición de asociacións culturais como O Galo ou O Facho e a fundación doutras editorias como Ediciós do Castro (1963).
Compre lembrar que a partir do 17 de maio de 1963, centenario da publicación de cantares gallegos, celébrase o día das letras galegas.
-A poesía da posguerra.
1950: o intimismo.
Sobreviven tendencias que se cultivaban na preguerra sobre todo as menos rupturistas.
-Imaxinismo, neotrobadorismo e virxilianismo.
A estas tendencias hai que engadirlle outras que xorden nestes anos:
-A escola de Tebra: reflecte o pesimismo a angustia e a desesperanza que se vivía na posguerra.
-Unha tendencia paisaxística de carácter innovador.
Durante esta época, debido a censura a preocupación social e a denuncia política son temas ausentes na poesía galega feita dentro do país. Pero esta atopará os seus primeros cultivadores no exilio.
1960: o socialrealismo
Comeza en 1962, Celso Emilio Ferreiro publica “Longa noite de pedra” libro onde se demostra o compromiso social e político do poeta coa sociedade do deu tempo. O sociorrealismo se define polos seguintes trazos:
-Sinxeleza expresiva, de tal forma que o poema resulte apto para amplo público.
-Predominio da mensaxe ideológica.
-Uso de recursos como o humor a ironía e o sarcasmo.
-Apertura lingüística do poeta.
Esta tendencia dáse ata finais da década de 1970.
Celso Emilio Ferreiro.
Foi sobre todo, poeta, ainda que tamén cultivou a narrativa en obras como “A fronteita infunda” (1972). Na súa obra poética distínguense tres liñas temáticas esenciais:
-O socialrealismo onde destaca por “Longa noite de pedra”.
-O intimismo, na súa primeira obra “O soño sulagado” (1954).
-A sátira burlesca, predomina nos libros “Viaxe ao país dos enanos” e “Cantigas de escarnio e maldicir” (ambas 1968).
Poetas da Xeración das Festas Minervais.
Déronse a coñecer a traves dos certames poéticos. A súa evolución coñece tres estapas:
-Na década de 1950 comezan o seu labor literario, dentro da corrente do intimismo existencial.
-Na década de 1960, a súa poesía tende car o realismo.
-Desde finais da década de 1970 á actualidade cada poeta madura dun xeito distinto.
Alguns poetas destacados son; Manuel María, Uxío Novoneyra, Xohana Torres, Bernandiño Graña e Xosé Luís Méndez Ferrín.
Uxío Novoneyra.
Foi un dos poetas máis orixinais da posguerra. Os seus poemas “Os Eidos” (1955) e “Os Eidos 2” (1974), fusionan o ser humano e a naturaza. Novoneyra constrúe os seus versos perseguindo sempre a palabra esencial, depurada de adornos inútiles. A partir de 1960 experimenta na súa poesía a escrita fonética e o caligrama.
Faltan las páginas 168, 169,196 y 197. El resto está todo.
As vangardas.
Conxunto de movementos artísticos internacionais desenvolvimos de 1910 a 1930, sobre todo en Europa. Xurdiron nun momento de cambios sociais e tecnológicos. O obxetivo do movemento vangardista foi interpretar o mundo con novas formas. Os seus principios xerais son:
-A liberdade creativa.
-A arte pode ser irracional ou visionaria expresando o mundo dos soños e o subconscente humano.
-A arte debe procurar a novidade e a orixinalidade.
Os diferentes movementos que forman as vangasdas reciben o nome de ismos.
A poesía de vangarda en Galicia:
Supón a desaparición de barreiras, tanto temáticas como formais e semánticas. Pódese falar de tres tendencias diferentes:
-O vangardismo creacionista de Manuel Antonio
-O imaxinismo de Luís Amado Carballo
-O neotrobadorismo de Fermín Bouza Brey e Álvaro Cunqueiro.
Manuel Antonio-O creacionismo.
Na súa obra publicou un poemario titulado”De catro a catro” (1928). Tamén foi autor do manifesto “Máis alá!” (1922), onde expresou o seu compromiso vital e estético. A súa obra poética recolle a influencia vangardista, sobre todo do creacionismo. Outros trazos vangardistas que utiliza son o verso libre, a técnica do caligrama, a ironía...
II Etapa. A literatura durante o franquismo.
A resistencia cultural en Galicia.
Na década de 1950 o nacionalismo galelo centra os seus esforzos na recuperación da actividade cultural destinada a defender a identidade de Galicia. O feito máis destacable deste período foi a fundación da editorial Galaxia. Os impulsores deste proxecto foron entre outros, Ramón Piñeiro, Xaime Illa Couto, Domingo García Sabell e Francisco Fernández del Riego.
Na década de 1960 a vida cultural galega rexorde coa aparición de asociacións culturais como O Galo ou O Facho e a fundación doutras editorias como Ediciós do Castro (1963).
Compre lembrar que a partir do 17 de maio de 1963, centenario da publicación de cantares gallegos, celébrase o día das letras galegas.
-A poesía da posguerra.
1950: o intimismo.
Sobreviven tendencias que se cultivaban na preguerra sobre todo as menos rupturistas.
-Imaxinismo, neotrobadorismo e virxilianismo.
A estas tendencias hai que engadirlle outras que xorden nestes anos:
-A escola de Tebra: reflecte o pesimismo a angustia e a desesperanza que se vivía na posguerra.
-Unha tendencia paisaxística de carácter innovador.
Durante esta época, debido a censura a preocupación social e a denuncia política son temas ausentes na poesía galega feita dentro do país. Pero esta atopará os seus primeros cultivadores no exilio.
1960: o socialrealismo
Comeza en 1962, Celso Emilio Ferreiro publica “Longa noite de pedra” libro onde se demostra o compromiso social e político do poeta coa sociedade do deu tempo. O sociorrealismo se define polos seguintes trazos:
-Sinxeleza expresiva, de tal forma que o poema resulte apto para amplo público.
-Predominio da mensaxe ideológica.
-Uso de recursos como o humor a ironía e o sarcasmo.
-Apertura lingüística do poeta.
Esta tendencia dáse ata finais da década de 1970.
Celso Emilio Ferreiro.
Foi sobre todo, poeta, ainda que tamén cultivou a narrativa en obras como “A fronteita infunda” (1972). Na súa obra poética distínguense tres liñas temáticas esenciais:
-O socialrealismo onde destaca por “Longa noite de pedra”.
-O intimismo, na súa primeira obra “O soño sulagado” (1954).
-A sátira burlesca, predomina nos libros “Viaxe ao país dos enanos” e “Cantigas de escarnio e maldicir” (ambas 1968).
Poetas da Xeración das Festas Minervais.
Déronse a coñecer a traves dos certames poéticos. A súa evolución coñece tres estapas:
-Na década de 1950 comezan o seu labor literario, dentro da corrente do intimismo existencial.
-Na década de 1960, a súa poesía tende car o realismo.
-Desde finais da década de 1970 á actualidade cada poeta madura dun xeito distinto.
Alguns poetas destacados son; Manuel María, Uxío Novoneyra, Xohana Torres, Bernandiño Graña e Xosé Luís Méndez Ferrín.
Uxío Novoneyra.
Foi un dos poetas máis orixinais da posguerra. Os seus poemas “Os Eidos” (1955) e “Os Eidos 2” (1974), fusionan o ser humano e a naturaza. Novoneyra constrúe os seus versos perseguindo sempre a palabra esencial, depurada de adornos inútiles. A partir de 1960 experimenta na súa poesía a escrita fonética e o caligrama.
Faltan las páginas 168, 169,196 y 197. El resto está todo.
flaviocrismi- ALUMNO DE RASPADOS
- Mensajes : 36
Fecha de inscripción : 18/03/2010
Página 1 de 1.
Permisos de este foro:
No puedes responder a temas en este foro.
Mar Dic 06, 2011 10:12 pm por Paridiplex
» Tabla de estadistica (libro3.xls)
Dom Oct 10, 2010 6:02 pm por Paridiplex
» Fecha de inicio de las clases 2010
Dom Ago 29, 2010 7:11 pm por vicious
» Global gallego junio.
Sáb Jun 19, 2010 3:00 pm por daqus
» FIN DE CURSO!!!
Vie Jun 18, 2010 4:12 pm por vicious
» CLASIFICACIÓN DAS PERIFRASES VERBAIS
Vie Jun 18, 2010 3:58 am por Paridiplex
» ESQUEMA DO INFINITIVO CONXUGADO
Jue Jun 17, 2010 10:09 pm por Paridiplex
» trabajo lengua 4ª eva
Miér Jun 16, 2010 6:02 pm por Paridiplex
» Evolucion de la poblacion activa por sectores (libro4.xls) Ultimo trabajo
Miér Jun 16, 2010 2:04 am por Paridiplex